In 2005 verscheen de portrettenserie 26.000 gezichten. Dit project van de gelijknamige stichting, had als doel om om uitgeprobeerde asielzoekers, die binnen drie jaar terug zouden moeten naar hun land van herkomst, op televisie een gezicht te geven. 99 (documentaire- en drama) filmregisseurs maakten korte filmische portretten van een tot vijf minuten waarvan er gedurende 3 jaar 750 van werden uitgezonden. Deze termijn van 3 jaar werd gekozen omdat dat de termijn is waarop alle uitzettingen moesten plaatsvinden volgens de toenmalige minister van vreemdelingenzaken en integratie.
Nu, twintig jaar later, hebben de makers een vervolg gemaakt: 26.000 Gezichten – 15 jaar later. Aanleiding is de slechte rechtspositie van minderjarige asielzoekers. Met de website 26000gezichten.com en daarop getoond negen nieuwe films, wil 26.000 Gezichten dit keer specifiek aandacht vragen voor de lange wachttijden in asielprocedures, waardoor kinderen en jongeren lang in onzekerheid blijven. Zij wortelen wel in Nederland, gaan hier naar school en integreren. Deze lange onzekerheid geeft veel angst en stress, waardoor de sociale en emotionele ontwikkeling van deze kinderen volgens vele deskundigen wordt geschaad. Deze zorg is al jaren een van onze belangrijkste lobbypunten. In de negen nieuwe films is gekeken hoe het nu met kinderen uit de oorspronkelijke korte portretten gaat. Deze verhalen zijn stuk voor stuk getuigenissen van de enorme veerkracht die kinderen hebben. De verhalen vormen krachtige rolmodellen voor kinderen die anno nu in AZC’s op een besluit wachten over de asielaanvraag van hun ouders.
Om dit probleem in de publieke aandacht te brengen hebben de initiatiefnemers van 15 jaar terug besloten een nieuwe serie films te maken: 26.000 Gezichten, 15 jaar later. Vier van deze films werden eind 2020 uitgezonden en zijn hier terug te zien. In deze nieuwe portretten vertellen kinderen uit films van destijds hoe hun leven sindsdien is gelopen, wat ze heeft geholpen, wat ze moeilijk hebben gevonden. Zij blikken terug op hun kindertijd in de asielzoekerscentra of op het leven van hun gezin als illegalen. Wat hen bindt is de enorme veerkracht die zij vertonen, de motivatie nu iets van hun leven te maken en een aanwinst te vormen voor de samenleving die hen uiteindelijk bescherming heeft geboden en een nieuw thuis heeft geschonken.
